Πασχαλινὸ Mήνυμα 2010 Mητροπολίτου Γερμανίας καὶ Ἐξάρχου Kεντρῴας Εὐρώπης κ. Αὐγουστίνου

­­­­­­­

Πρὸς

Τὸ Xριστεπώνυμο πλήρωμα

Τῆς Ἱερᾶς Mητροπόλεως Γερμανίας

_________________________

Ἀγαπητοί μου Xριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι τῆς Γερμανίας!

Ἀνάσταση Χριστοῦ σήμερα: πανηγύρι γεμᾶτο φῶς καὶ ζωή! Ὁ θάνατος καταπατήθηκε κι ὁ διάβολος καταργήθηκε, ψάλλουμε ξανὰ καὶ ξανά! Kι ὅμως· περίεργα ἠχεῖ στ᾽ αὐτιά μας ἡ χαρούμενη αὐτὴ διακήρυξη τῆς Ἐκκλησίας μας. Καὶ τοῦτο, διότι τριγύρω μας ἀντικρίζουμε μᾶλλον σκοτάδι καὶ θάνατο, ἐνῶ οἱ ἀφορμὲς γιὰ χαρὰ εἶναι μετρημένες. Πραγματικά· ἂν σταθοῦμε στὰ γεγονότα τῆς τρέχουσας ἐπικαιρότητας, θὰ συμφωνήσουμε πὼς ἡ ἀνθρωπότητα μοιάζει ἀποσυντονισμένη κι ἐμεῖς σὰ νά ᾽χουμε χάσει τὰ λογικά μας. Πῶς συνταιριάζει, λοιπόν, ἡ χαρὰ τῆς Ἀνάστασης μὲ τὴν ἀπογοήτευση τῶν καιρῶν μας; Καὶ τὸ πιὸ βασικό: Ποιά εἶναι καὶ πῶς χτυπιέται ἡ ρίζα τοῦ κακοῦ;

Πολλοὶ προσπάθησαν ν᾽ ἀναλύσουν μ᾽ ἐπιστημονικὲς ἢ ἄλλες μεθόδους τὰ αἴτια τῆς κρίσεως. Ὅμως λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ κατάλαβαν, ὅτι ἡ οὐσία τοῦ προβλήματος βρίσκεται, κατεξοχήν, στὴν πνευματικὴ καὶ ἠθική του διάσταση. Τὸ ζήτημα, μ᾽ ἄλλα λόγια, δὲν εἶναι πρωτίστως οἰκονομικὸ ἢ πολιτικό. Πίσω ἀπ᾽ ὅλ᾽ αὐτὰ κρύβεται κυρίως ἕνα πρᾶγμα: ὁ ἄνθρωπος ἔχασε τὴν ψυχή του, αὐτὸ τὸ νόημα τῆς ὕπαρξής του. Tί κι ἂν μειώσαμε τὶς ἀποστάσεις μὲ τὰ σύγχρονα μέσα μεταφορᾶς; Τί κι ἂν ἀποθεώσαμε τὰ τεχνολογικὰ ἐπιτεύγματα καὶ δικτυωθήκαμε στὸν παγκόσμιο ἱστό; Ἴσως ποτὲ ἄλλοτε δὲν ἀπομακρυνθήκαμε τόσο πολὺ ὁ ἕνας ἀπ᾽ τὸν ἄλλον. Oἱ ἀνθρώπινες σχέσεις μας ὄχι μόνο δὲν βελτιώθηκαν, ἀλλὰ διαλύονται κιόλας στὴν πρώτη δυσκολία. Μοιάζουμε ἀνήμποροι νὰ ἐπικοινωνήσουμε κι οἱ λόγοι μας γίνονται ὄλο συχνότερα ἄναρθρες κραυγές.

Ξεχάσαμε τὸ πνεῦμα μας καὶ φροντίσαμε, κυρίως, τὴν καλοπέρασή μας. Διώξαμε στὴν οὐσία τὸν Θεὸ ἀπ᾽ τὴ ζωή μας καὶ τ᾽ ἀποτέλεσμα εἶναι πὼς κυριαρχεῖ ἀνάμεσά μας ὁ νόμος τῆς ζούγκλας: ἐπικρατεῖ ὁ δυνατώτερος καὶ τὸ κακὸ γίνεται ἀσύδοτο, ἀφοῦ, κατὰ τὸ λόγο τοῦ Ντοστογιέφσκυ, χωρὶς Θεὸ ὅλα ἐπιτρέπονται. Χάσαμε τὴ δύναμη τῆς πίστης μας ἢ μᾶλλον πιστέψαμε στὴν αὐταπάτη ὅτι μποροῦμε νὰ τὰ καταφέρουμε μόνοι μας, χωρὶς Θεό. Κι αὐτὸ ποὺ εἰσπράττουμε δὲν εἶναι παρὰ ἀδικία, σωματικὴ καὶ ψυχολογικὴ βία, ὑπαρξιακὴ μοναξιὰ καὶ χρεωκοπία.

Αὐτὴ εἶναι, δυστυχῶς, ἡ πραγματικότητα. Κι ὅμως! Δὲν εἴμαστε, οἱ ἄνθρωποι, μετοχὲς στὸ χρηματιστήριο τῶν συναλλαγῶν, οὔτε ἀρχεῖα καταχωρημένα στὸν ἐγκέφαλο ἑνὸς ὑπερσύγχρονου ἠλεκτρονικοῦ ὑπολογιστῆ. Δὲν εἴμαστε καταναλωτικὰ προϊόντα μὲ ἡμερομηνία λήξεως, ποὺ καταλήγουμε κάποτε στὴν ἀνακύκληση. Εἶναι παλιὰ ἱστορία ἡ προσπάθεια ὁρισμένων νὰ ξεριζώσουν ἀπὸ τὶς καρδιές μας τὴν πίστη, νὰ μᾶς πείσουν ὅτι αὐτὸ ποὺ μετράει εἶναι τὸ νὰ βολευτοῦμε ὅσο πιὸ καλὰ γίνεται, ἀδιαφορώντας γιὰ τὰ πάντα γύρω μας, ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ περνᾶμε καλά. Αὐτὴ ἡ ἄθεη λογικὴ εἶναι ποὺ διαλύει τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ οἰκογένειες, συγγένειες, φιλίες καὶ κοινωνίες ὁλόκληρες. Αὐτοὶ ποὺ σταύρωσαν καὶ σταυρώνουν ἀκόμα τὸν Χριστό, σταυρώνουν τελικὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἤ, ὅπως θά ᾽λεγε ἕνας ἄλλος μεγάλος Ρῶσος συγγραφέας, ἔκαναν τοὺς ἀνθρώπους διαβόλους καὶ ζητοῦν ἀπ᾽ αὐτούς, τώρα, ἔργο ἀγγέλων!

Ἀκριβῶς γι᾽ αὐτὸ εἶναι ἀναντικατάστατη ἡ γεμάτη ἐλπίδα φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἀδιάκοπα κι ἀκούραστα μεταφέρει — παντοῦ καὶ πάντοτε — τὴν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων: πὼς εἴμαστε, δηλαδή, πρόσωπα μὲ μοναδικὰ χαρίσματα κι εὐθύνη ὁ καθένας, ἀφοῦ πλαστήκαμε ὄχι τυχαῖα μ᾽ ἀπ᾽ τὸν Θεό. Τὸ τέλος μας δὲν εἶναι ἡ ἡμερομηνία θανάτου στὴν ταφόπλακά μας. Ἀρνούμαστε νὰ μᾶς ὑποβιβάζουν σὲ αὐτοδιαλυόμενες βιολογικὲς ὑπάρξεις. Ζοῦμε μέσα στὸ χρόνο, ἀλλ᾽ ἁγιάζοντάς τον ταυτόχρονα τὸν ξεπερνᾶμε. Τὸ βλέμμα μας σπάει τὰ χωροχρονικὰ δεσμὰ κι ἀνοίγεται στ᾽ ἄπειρο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.

Αὐτὴ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ πραγματικὸ σκάνδαλο! Δύσκολα χωράει ὁ νοῦς μας ὅτι ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος, ὅτι μετέχει σ᾽ ὅλες τὶς ἀνάγκες μας κι ἀγκαλιάζει ὅλες τὶς ἀγωνίες μας. Φτάνει, μάλιστα, μέχρι τὸ σταυρό, ἀφοῦ πονάει μαζί μας πραγματικά. Ἀναμάρτητος ὁ ἴδιος, σηκώνει τὸ βάρος τῶν δικῶν μας ἁμαρτιῶν, μᾶς συγχωρεῖ καὶ μᾶς ἀναγεννᾶ. Καί, τέλος, ξεπερνᾶ τὸ θάνατο, γιὰ νὰ μᾶς δείξει ὅτι καὶ τὸ δικό μας σταυρὸ τὸν ἀκολουθεῖ πάντοτε ἡ ἀνάσταση. Ἐμεῖς, λοιπόν, ὅσοι βαπτιστήκαμε στ᾽ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, προσκυνοῦμε τὸ φοβερὸ μυστήριο τῆς σταυρωμένης κι ἀναστημένης ἀγάπης Του, γιατὶ τὸ νιώθουμε πόσο ὡραῖο εἶναι νὰ εἴμαστε κοντά Του!

Εὔχομαι ἀπ᾽ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μου σ᾽ ὅλους μας, διαρκῶς ν᾽ ἀνανεώνουμε τὴν πίστη μας στὸν ἀναστάντα Χριστὸ καὶ νὰ χαιρόμαστε τὴν παρουσία Του στὴ ζωή μας! Αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη ἐγγύηση γιὰ νὰ μὴ χάσουμε τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἀνθρωπιά μας! Χριστὸς ἀνέστη!

Βόννη, Ἅγιο Πάσχα 2010

Mὲ πατρικὴ ἀγάπη,

ὁ Mητροπολίτης σας

† ὁ Γερμανίας Αὐγουστῖνος