Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια

Από την Ελιάνα Γιαννακάκη
Κάποια στιγμή, δεν θυμάμαι που και πως, είχα ακούσει το εξής «Η Ελλάδα είναι η χειρότερη χώρα της Ευρώπης. Οι Έλληνες είναι άτιμη φάρα. Άντε να γίνει πόλεμος με την Τουρκία να ξεσκεπαστεί η ψευτομαγκιά». Και μένω κάγκελο η καψερή.
Τι ήταν αυτή η κεραμίδα που απροειδοποίητα έσκασε στο κεφάλι μου;
Και παίρνω τους δρόμους και τα βουνά. Και συμπεραίνω ότι μεγάλη μερίδα των ξένων θεωρούν την Ελλάδα μια παιδική χαρά. Ένα μπουρδέλο που τους περιμένει ανυπόμονα το καλοκαίρι για να κατέβουν να γ*******, να πιούν «στην υγειά της αχάριστης», να μας ξεράσουν τους δρόμους, να προσποιηθούν του ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών και να επιστρέψουν γεμάτοι ενέργεια πίσω στα σπίτια τους. Έτσι αντιμετωπίζουν καλοί μου άνθρωποι, που έλεγε και ο Βέγγος, την Ελλάδα οι πλείστοι των ξένων.
Σε μια έρευνα από επίτιμο καθηγητή της Ψυχολογίας και Εξελικτικής θεωρίας στη Βόρεια Ιρλανδία με θέμα το IQ, ανάμεσα σε 23 χώρες, η Ελλαδάρα μας κατέχει την 18η θέση. Το απόλυτο IQ Top 5 συμπληρώνεται από τους Γερμανούς στην πρώτη θέση και ακολουθούν οι Ολλανδοί, Πολωνοί, Σουηδοί και Ιταλοί.
Δε λέω. Όπως όλοι οι λαοί, έτσι κι εμείς ως Έλληνες έχουμε τα δικά μας χαρίσματα και μαγκιά μας και καμάρι μας.
Προβληματίζομαι ωστόσο όταν βλέπω ότι βολευόμαστε μ’ αυτό. Όλοι εμείς οι νεοέλληνες, κρατάμε για σημαία το Σωκράτη, τον Αριστοφάνη και τους λοιπούς αρχαίους και αντί να εξελισσόμαστε βάσει αυτών, εμείς το προχωράμε σε άλλη διάσταση.
Γίναμε πια γραφικοί, ‘ψώνια’, φιγουρατζίδες της κακιάς ώρας και αγρίμια, αγροίκοι. Απ’ τη μια είμαστε οι Ελληναράδες που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους κι από την άλλη είμαστε οι καημένοι και μίζεροι Έλληνες.
Λέμε, μεταξύ μας, ότι καμιά φιλία μεταξύ λαών και ανθρώπων δεν είναι τόσο αγνή όσο η Ελληνική φιλία. Είμαστε άνθρωποι ειλικρινής, με ανοιχτή καρδιά. Άκουσα τις προάλλες όμως τον Γερμαναρά που αγκάλιαζε μ’ ευλάβεια την μπύρα του, να λέει ότι η ελληνική φιλία είναι δούναι και λαβείν. Η φιλία των Ελλήνων, συνεχίζει, είναι να ζητάς €1000 μέχρι την Τετάρτη (ενώ είναι Δευτέρα) και να λες «και ότι χρειαστείς φίλε μου, εγώ είμαι εδώ». Και το σημαντικότερο; Κάνεις τον φιγουρατζή κερνώντας τον καφέ στον φίλο που θα σου δανείσει. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε γιατί πάνω απ’ όλα το καθαρό το κούτελο στην κοινωνία είναι που μετρά. Αλλά θα μου πεις: «Δείξε μου τα χρέη σου να σου πω το φίλο σου».
Εδώ στη Γερμανία, οι νέες γενιές Ελλήνων, διακατέχονται από μια αδράνεια και μιζέρια. Απορώ τι έγινε με την περίπτωση τους. Πιστεύουν με λατρεία στο «Αρχαίο πνεύμα αθάνατο» αλλά έχουν πεθάνει φοβάμαι το δικό τους πνεύμα από καιρό. Όλα είναι θέμα «να δείξουμε, να μπήξουμε».
Βλέπω τον κλασσικό Έλληνα, που κυκλοφορεί γκόμενα στην ψαροταβέρνα, με ύφος και χάρη. Και σαν γνήσιος κύριος της λέει «Διάλεξε μωρό μου ότι τραβά η ψυχούλα σου». Κι όταν αυτή αποφασίσει, αυτός δείχνει έκπληκτος με την επιλογή της γιατί η άλλη τόλμησε να διαλέξει κάτι φθηνό. Γι’ αυτό και ως γνήσιος ανοικτοχέρης μάγκας παίρνει τη δουλειά στα χέρια του και επιλέγει ότι πιο ακριβό. Κι αφού χορτάσει φιγούρα και σάρκα της γκόμενας, την επόμενη σκάει μύτη στο ελληνικό café και κλαίει με μαύρο δάκρυ τα ευρώπουλα που ξόδευσε για να μείνει νηστικός.
Και με πιάνει κατάθλιψη και νοσταλγώ τους Έλληνες του χθες. Αυτούς που ονειρεύονταν και μπάρκαραν για ταξίδια και περιπέτειες. Που δεν φοβούνταν. Γιατί οι Έλληνες της νέας γενιάς είναι κλαψιάρηδες και ψευτόμαγκες. Χάνουν ώρες από τη μικρή ζωή τους που έρχονται να ζήσουν μια φορά, στο café παρέα με τη μιζέρια που σούρουν μαζί τους σαν κατάρα και αρκούντε στα ψευδοflirt χωρίς ανταπόκριση. Οι 18χρονες, λικνίζουν τα κορμιά τους στα clubs, ανεμίζοντας με χάρη τα ξεβαμμένα μαλλιά τους, προσπαθώντας παράλληλα να επιδείξουν το πορτοκαλί χρώμα που απέκτησαν στο solar­i­um (καλά, αυτό δεν θα ‘πρεπε να είναι καφέ;) Άστε που όταν τύχει να γίνει της μουρλής (που συμβαίνει συχνά) αρχίζει η γκόμενα να βρίζει σαν νταλικέρης και ο μάγκας την κάνει με ελαφριά πηδηματάκια.
Αχ! Νιώθω θλίψη. Με πιάνει κατάθλιψη. Δεν μπορεί να συμβαίνουν αυτά. Είναι ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό.
Θα συνεχίσω τον ύπνο μου. Κι όταν ξυπνήσω όλα θα ‘ναι αλλιώς.