Αγία Οικογένεια

Από την Ελιάνα Γιαννακάκη

Δεν ξέρω άμα είναι η καταλληλότερη στιγμή να γράψω σήμερα. Είμαι νευριασμένη. Και για ναι το παραδέχομαι, είμαι προφανώς και συνειδητοποιημένη. Αλλά ποιος στο καλό τα μετρά αυτά τώρα. Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο με μια φίλη. Μια απ’ αυτές τις καινούριες φίλες. Τις Ελληνίδες που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εδώ στη Γερμανία. Είναι κοντά 35. Και γι’ ακόμα μια φορά σήμερα, μιλώντας μαζί της, ήθελα να κτυπώ για ώρες το κεφάλι μου στον τοίχο. Τι άκουσαν και πάλι τα παγωμένα απ’ το κρύο αυτάκια μου. Κρυάδες. Κοινώς μ*******. Γιατί ναι, μόνο μ******* ακούω τον τελευταίο καιρό γύρω απ’ αυτό το θέμα.
Είναι κάποιες περίεργες στιγμές, που συνειδητοποιώ για πολλοστή φορά ότι τα χρόνια περνάνε. Η ζωή περνά και χάνεται. Και κάποιοι ηλίθιοι, ανεγκέφαλοι, ξεροκέφαλοι και όλα τα σχετικά παραμένουν κολλημένοι. Αλλά πολύ κολλημένοι όμως σ’ αυτά που ήξεραν. Σ’ αυτά που έμαθαν απ’ τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους. Φανταστείτε λοιπόν, αν αυτή τη στιγμή ζούμε εν έτη 2008 και αν θεωρήσουμε ότι ένας άνθρωπος 40 – 50 χρονών υπάρχει και λειτουργεί βάσει αυτών που έμαθε από παππούδες που κι αυτοί τα έμαθαν από αλλού, σημαίνει ότι βρίσκεται κάπου στο 1821. Έλεος!
Έπαθα φρίκη με πολλές δυσλειτουργίες των Ελλήνων εδώ. Και σήμερα έχω φάει άλλη μια φρίκη όταν στο τηλέφωνο μου είπε αυτή η φίλη τι συνέβη ψες όταν και ΠΑΛΙ βγήκε αλλά στην απέναντι γωνία καραδοκούσε ο κανακάρης της οικογένειας. Ο αδελφός της.
Εδώ, πέρα από τα «κανονικά» κόμπλεξ που κουβαλούν οι άνθρωποι σ’ όλο τον πλανήτη, κουβαλούν άλλα τόσα, τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες. Κόμπλεξ, ανασφάλειες, φοβίες! Φταίει η οικογένεια αλλά φταίνε και οι ίδιοι ως άτομα θαρρώ.
Οι Ελληνίδες της Γερμανίας, ότι κι αν κάνουν, γνωρίζουν πολύ καλά ότι θα ‘χουν σκιά τους τον αδερφό τους ή αν δεν υπάρχει αδερφός, κάποιον τύπο τελοσπάντων γένους αρσενικού από τον στενό οικογενειακό κύκλο. Φτάνουν 30, 40 χρονών και διερωτώνται τι σκατά έχουν απογίνει οι άντρες και γιατί είναι ακόμα ανύπαντρες ή αδέσμευτες. Τρέχουν για μασάζ, peel­ing, ψώνια για να ‘ναι όμορφες και σκάνε μύτη στα ελάχιστα ελληνικά clubs και bars και ψάχνονται μεταξύ 20+άρηδων ή 50άρηδων (ο Χριστός και η Παναγία η Δέσποινα) για να βρουν … γαμπρό! Θέλω να κλαίω! Κάθονται οι καψερές και σκανάρουν το χώρο για να βρουν τον υποψήφιο. Κι απέναντι, κάθεται κι ο αδερφός τους και περιμένει ποιος και πότε θα προσεγγίσει την αδερφή τους. Γιατί τότε κυρίες και κύριοι είναι ευκαιρία να σκάσει μύτη ο άντρας ο πολύ βαρύς που θα υπερασπιστεί τη τιμή της οικογένειας.
Από τις γνωριμίες που έκανα εδώ στη Γερμανία, έμαθα ότι οι περισσότερες που είναι χρόνια αδέσμευτες το γυρνάνε στην αντίδραση του τύπου «Περνώ και μόνη μου καλά, τα καταφέρνω μια χαρά», λεφτά έχω, καριέρα έχω και ούτω καθεξής. Διερωτώμαι όμως εγώ ως γυναίκα, και πολύ θα ήθελα να ξέρω, πόσα σενάρια φαντασιών και φαντασιώσεων περνούν απ’ το μυαλό τους τα βράδια όταν πάνε να κοιμηθούν γι’ ακόμα ένα βράδυ ΜΟΝΕΣ τους.
Βέβαια παίζει και το εξής. Μια κοπελιά να μην είναι UFO αλλά να ‘χει πάρει το πράμα στα χέρια της. Πως θα βρει γκόμενο όμως όταν ο αδερφός της ή ο προστάτης της (μη χέσω) έχει τσακωθεί με τους μισούς και με τους άλλους μισούς αναμένεται να σκοτωθεί σύντομα. Ή μπορεί απλά να μην τους γουστάρει γιατί η αδερφή τους είναι μια π****** που πήδηξε, αυτός, ο κολλητός του και το κακό συναπάντημα. Ή επειδή ο μπαμπάς του έχει αυτό κι εκείνο ή ή ή ή…!
Αμ το άλλο; Άντε και τον βρήκε τον γκόμενο. Που να τον πάει; Οι περισσότερες ανεξάρτητες Ελληνίδες που ξέρω, μένουν μόνες τους, στο διπλανό διαμέρισμα απ’ αυτό των γονιών τους. Σκέψου τώρα, να σου συμβαίνει κρεβάτι και να ‘σαι στην κάψα σου εσύ, και δίπλα να σ’ ακούει ο πατέρας σου και να τρελαίνεται ο άνθρωπος. Γιατί ω ναι, μια φωνή όλοι την ρίχνουμε τη μεγάλη ώρα.
Αχχχχχ… δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες και πριγκίπισσες. Τρώω μεγάλες φρίκες. Καμιά φορά εύχομαι να είχα το μαγικό ραβδί. Να μπορούσα να ρίξω μια δόση χρυσόσκονης στα μυαλά αυτών των ανθρώπων μπας και καταλάβουν ότι είναι άνθρωποι. Άνθρωπος της σύγχρονης κοινωνίας σημαίνει: ανασφάλειες, φοβίες, υποψίες, όνειρα, δημιουργία, καριέρα, λεφτά, σεξ, ξενύχτι, εξαρτήσεις, γέλιο, φίλοι, οικογένεια. Δυστυχώς, με πόνο και απορία συνειδητοποιώ ότι για τους Έλληνες της Γερμανίας ισχύουν μόνο τα ανθυγιεινά των προαναφερθέντων. Καταδικάζουν τους εαυτούς τους στη στέρηση του να βιώνουν συναισθήματα και καταστάσεις.
Και διερωτώμαι εγώ η καψερή, τι εικόνες θα περνούν από μπροστά τους την ώρα που θα πεθαίνουν πραγματικά;