ΤΑΞΙΔΙΑΡΙΚΑ ΠΟΥΛΙΑ — Ελένη Δεληδημητρίου Τσακμάκη

Ο παππούς, η γιαγιά και τα τέσσερα εγγόνια τους ταξιδεύουν με το αυτοκίνητο από το Μόναχο της Γερμανίας με προορισμό την Ελλάδα, για να γνωρίσουν τα παιδιά την πατρίδα τους.
Η ομορφιά της διαδρομής, λόγω της εναλλαγής των εικόνων, ανεπανάληπτη! Μόναχο — Αυστρία — Ιταλικές Αλπεις — Βενετία — Ηγουμενίτσα — Μακεδονία!…
Συνεχίζουν το ταξίδι τους στην υπόλοιπη Ελλάδα: στον Όλυμπο, στα Τέμπη, στα Καμένα Βούρλα, στην Εύβοια… Φτάνουν στην Αθήνα. Επισκέπτονται την Ακρόπολη, την Πλάκα, το Μοναστηράκι, τον Λυκαβηττό… και φυσικά τα Μουσεία. Ο παππούς μιλάει στα παιδιά με ενθουσιασμό για τον αρχαιολογικό μας πλούτο…[…] 

ISBN: 960‑8330-82–3    Εκδότης: Δρόμων

Πληροφορίες για τα βιβλία:
Eleni Tsakmaki
Michael-Huber-Weg 26
81667 München
Tel: 089–62423020 Handy: 0174–5708133
E‑mail: eleni.tsakmaki@web.de

Η Ελένη Δεληδημητρίου Τσακμάκη γεννήθηκε στο Ζαγκλιβέρι Θεσσαλονίκης. Μεγάλωσε στην Κατερίνη στα χρόνια του παγκοσμίου πολέμου. Παντρεύτηκε σε ηλικία δεκαεπά ετών και απόκτησε δυο κόρες κι ένα γιο. Οι οικονομικές δυσκολίες την αναγκάσαν να φύγει μαζι με τον άνδρα της το 1961 για τη Γερμανία. Συνταξιούχος σήμερα κι μόνιμος κάτοικος του Μονάχου έζησε και ζει μια πορεία που την μοίραζει ανάμεσα σε δυο πατρίδες.

Την αγάπη της για το γράψιμο την ανακαλύψε σε ηλίκια πενήντα τεσσάρων ετών, όταν πια είχε ξεφύγει από την αγωνιώδη αναζήτηση πόρων επιβιώσης και των πολλών οικογενεικών υποχρεώσεων.
Το 1993 εκδίδει το πρώτο βιογραφικό της βιβλίο «Η ΠΑΝΙΝΗ ΚΟΥΚΛΑ» όπου εξιστορεί τα παιδικά της χρόνια και μέσα από τις σελίδες φαίνεται και η συνολική πορεία του τόπου που μεγάλωσε των συνθηκών που επικρατούσαν την εποχή από το 1942 μέχρι το 1961.
Οι αναμνήσεις, τα συναισθήματα και οι επιθυμίες της Ελένης καταγράφονται σε μια γλώσσα σαφή και ανεπιτήδευτη, με διαύγεια εκπληκτική, που καθιστά το έργο του πρώτου αυτού βιβλίου άμεσο και κατανοητό στον αναγνώστη.

Το δεύτερο βιβλίο της Ελένης έχει τίτλο «Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΡΘΗΚΕ» εκδίδετε το 1994 και περιγράφει την ζωή της σαν μετανάστρια στην Γερμανία. Μέσα από την πορεία της αντανακλά και την πορεία όλων των Ελλήνων μεταναστών που μοιράστηκαν όλοι τις ίδιες δυσκολίες προσαρμογής, τα ίδια προβλήμητα εργασίας και επικοινωνίας αλλά και τον ίδιο καημό, τον γυρισμό στην πατρίδα που άφησαν αναγκαστικά. Πρόκειται για ντοκουμέντο μιας ζωής σκληρής, μιλά για ανθρώπους ταλαιπωρημένους που κατάφεραν να σταυούν όρθιοι στη ζωή και να επιβιώσουν σε ενα περιβάλλον ξένο.
Στη συνολική προσπάθεια της Ελένη Δεληδημητρίου Τσακμάκη να μοιραστεί μαζί μας τις εμπειρίες της, συγκαταλέγεται και η συγγραφή μιας θεατρικής κωμωδίας με τίτλο
«ΚΟΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ», η οποία παίχτηκε με εξαιρετική επιτυχία, σταδιακά επί δώδεκα συνεχή χρόνια, σε πολλές μεγάλες πόλεις της Γερμανίας και τη γερμανική τηλεόραση. Το θεατρικό αυτό έργο βραβεύτηκε το 1995 από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών στην Αθήνα και το 2004 από το Παγκόσμιο Φεστιβάλ Μαθητικού Θεάτρου στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης στο Ρέθυμνο.

Συνέχισε με μια νουβέλα «ΑΡΗΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ» στο οποίο φαίνετε καθαρά πως τα παιδιά αποτελούσαν για τους γονείς μεταναστές ένα είδος αποσκευής το οποίο καλούνταν να μεταφέρουν συνεχώς, ανάλογα με τις συνθήκες ζωής και εργασίας τους.
Το βιβλίο με τίτλο «ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΡΙΖΩΣΑΝ» εκδίδετε το 2001 από τις εκδόσεις Uni­ver­si­ty stu­dio press,είναι μια ανθολόγηση βιωμάτων και εμπειριών, μια κατάθεση ψυχής των ελλήνων μεταναστών για τα δύσκολα μονοπάτια που διάβηκαν στην ξενιτιά, είναι η ίδια η ζωή τους με τους επίμονους αγώνες και την ατελείωτη αγωνία να σταθούν και να ριζώσουν στον ξένο τόπο. Επίσης είναι εμπλουτισμένο με φωτογραφικό υλικό και χαρτιά ντοκουμέντα και το καθιστά σαν ένα ιστορικό ντοκουμέντο μιας εποχής τοθ 50, 60 που έφευγαν μπουλούκια οι Έλληνες να βρουν την τύχη τους με μόνο εφόδιο τα νιάτα τους και τα γερά μπράτσα. Για τι βιβλίο αυτό η συγγρφέας βραβεύτηκε από την πόλη του Μονάχου. Συνέχισε την συγραφή της με άλλα δύο θεατρικά «ΜΙΑ ΜΕΛΩΔΙΑ ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ» και «ΠΟΡΕΙΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΣΤΑ ΞΕΝΑ» τα οποια θα παιχτούν προσεχώς.

Το βιβλίο «ΜΑΝΑ ΝΑ ΞΑΝΑΡΘΕΙΣ» είναι ένα παιδικό κοινωνικό μυθιστόρημα, εκδόθηκε το 2005 από τις εκδόσεις «Δρόμων» και είναι βασισμένο στη ζωή των παιδιών, των ελλήνων μεταναστών Γερμανίας.Τρεις αδερφούλες μένουν στο χωριό με τον παππού και την γιαγιά ενώ οι γονείς τους φεύγουν εργάτες στη Γερμανία. Μεγαλώνοντας τα παιδιά πηγαίνουν κι αυτά κοντά στους γονείς τους και ετσι ζούνε κι αυτά ανάμεσα σε δυο Πατρίδες και δυο κουλτούρες.
Το βιβλίο «ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ ΜΕ ΤΟΝ ΗΝΙΟΧΟ» ειναι ένα διδακτικό, εκπαιδευτικό παιδικό μυθιστόρημα, εκδόθηκε το 2005 από τις εκδόσεις »Δρόμων» διαδραματίζετε μέσα στον Ιερό χώρο των Δελφών και συγκρίνετε ο αρχαιός πολιτισμός με το σημερινό.
Ο Νίκος μένει έκθαμβος μπροστά στα εκφραστικά μάτια τοθ Ηνίοχου.
Ονειρεύεται ότι περπατάει δίπλα στον Ηνίοχο, βλέπει δάφορα, μαθαίνει πολλά και τον συναρπάζει η ιστορία των προγόνων του.
Το καινούργιο βιβλίο «ΤΑΞΙΔΙΑΡΙΚΑ ΠΟΥΛΙΑ», τα παιδιά ταξιδεύουν, διασκεδάζουν και πάραλληλα γνωρίζουν την πατρίδα τοθς, θαυμάζουν τα αξιοθέατα, χαίρονται και απολαμβάνοθν τη θάλασσα, το ψαρέμα, την ελληνική αγάπη και φιλία. Φεύγουν με τις ωραιότερες εντυπώσεις και αναμνήσεις. Ένιωσαν βαθιά, ότι οι ρίζες τους είναι ελληνικές.…
Επίσης πήρε μέρος σε αρκετές ανθολογίες με διάφορα διηγήματα.

******

Η ΠΑΝΙΝΗ ΚΟΥΚΛΑ 

Απόσπασμα από το βιβλίο:
Κάτω από το μουντό ουρανό του Μοναχού έζησα και ζω ακόμη εδώ και 33 χρόνια.
Τα παιδιά μου μεγάλωσαν, φύγανε από το σπίτι. Ξεπετάχτηκαν και τα εγγόνια μου, που τα βοήθησα όσο με χρειάζονταν.
Τώρα έχω πιο πολύ χρόνο για τον εαυτό μου.
Όμως, με πλακώνουν τα τέσσερα ντουβάρια του σπιτιού μου.
Η πολλή ησυχία με πειράζει, δεν την αντέχω.
Κάποτε ζητούσα λίγη ησυχία, λίγη ξεκούραση και δεν την έβρισκα, από τις πολλές ευθύνες των παιδιών και τις φωνές τους.
Τώρα που τα καταφέρα, μου φαίνεται η ζωή μου άδεια, θέλω να μιλήσω κάπου, να τα πω, να ξεθυμάνω.
Παίρνω μολύβι και χαρτί κι αρχίζω να σημειώνω ό,τι θυμάμαι από τη ζωή μου. Είναι ο μόνος τρόπος να περνώ τις ανιαρές μέρες μου στο μακρίνο Μόναχο, που ήρθα πριν από πολλά χρόνια, κοπέλα ακόμη, με πολλά όνειρα.
“Θα γυρίσουμε γρήγορα”, είπα σε όλους . “Το πολύ δύο χρόνια, μέχρι να χτίσουμε ένα δικό μας σπίτι. Να μου προσέχετε τα παιδιά μου, τίποτα άλλο και να μου γράφετε συχνά”.
Τα δύο χρόνια γίνανε τριάντα τρία και ποιός ξέρει πόσα ακόμα θα περάσουν ώσπου να κλείσω τα μάτια μου.
Τώρα κατάλαβα ότι τότε που υπέγραφα το “κοντράτο” για ένα χρόνο στη Γερμανία, το είχα υπογράψει για μια ζωή.
Ήρθανε τα πράγματα έτσι που δέθηκα πολύ και δεν μπορώ να λύσω τα δεσμά μου και να φύγω, να ξεκολλήσω επιτελούς, να γυρίσω στο σπίτι μου, που τόσα χρόνια ετοίμαζα με αγάπη. “Να, αυτό για την Ελλάδα, για το σπίτι μου και εκείνο”, έτσι τα συγκέντρωσα.

******

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΡΘΗΚE ΠΟΤΕ

Απόσπασμα από το βιβλίο:
Πήρα τον γιο και μου πήγαμε στην Πτολεμαίδα. Εκεί με περίμενε η κόρη μου που ήταν τώρα έξη χρονών και ρωτούσε κάθε μέρα πότε θα πάω. Όταν έφτασα, μεσημέρι, αρμαθιάζανε όλοι καπνό, μαζί και η κόρη μου.
“Η μαμά μου ” είπε μόνο και έμεινε στη θέση της. Έτρεξα και την πήρα στην αγκαλιά μου και κλάψαμε και οι δύο από χαρά. Έπιασε από το χεράκι τον αδερφό της και τον πήγε πίσω στην αυλή για να του δείξει τα ζώα. Την πήρα μαζί μου στη Θεσσαλονίκη για να την έχω κοντά μου όλο το μήνα της άδειάς μου.
Έψαχνα για σπίτι και ο καιρός ήταν λίγος. Βρήκα τελικά ένα ρετιρέ σε μια πολυκατοικία, έδωσα τα χρήματα που μαζέψαμε για προκαταβολή και τα υπόλοιπα γίνανε γραμμάτια για ενάμιση χρόνο.
“Μαμά, τώρα που αγόρασες το σπίτι, δε θα πας άλλο στη Γερμανία; με ρωτούσε η κόρη μου.
“Ναι, κορίτσι μου. Θα ξαναπάω για άλλα δύο χρόνια να το ξεχρεώσουμε και θα έρθουμε. ”
“Εμένα δεν μπορείς να με πάρεις μαζί σου; ”

******

Eleni Delidim­itri­ou- Tsakmaki

Geboren 1938 in Zagliv­eri bei Thes­sa­loni­ki, ver­bringt Eleni Delidim­itri­ou- Tsak­ma­ki ihre Kind­heit in Kateri­ni, in den Jahren des zweit­en Weltkriegs. Mit 17 Jahren heiratet sie und bekommt zwei Töchter und einen Sohn.
1961 emi­gri­ert sie zusam­men mit ihren Mann nach Deutsch­land. Ihre Leben gestal­tet sich von Anfang an in den bei­den Län­dern, die zusam­men ihre Heimat bilden; heute lebt sie als Rent­ner­in haupt­säch­lich in München.
Mit 54 Jahren ent­deckt sie ihre Vor­liebe für das Schreiben — ein Zeit­punkt an dem ihr All­t­ag nicht mehr so stark von finanziellen Sor­gen und der Fam­i­lie dominiert wird.
Erschienen in deutsch und in griechisch:
Die Stoff­puppe — Romiosi­ni Ver­lag Köln 1993
«Η ΠΑΝΙΝΗ ΚΟΥΚΛΑ»
Auto­bi­ografis­che Erzäh­lun­gen über die Kind­heit der Autorin in der schw­eren Zeit nach dem 2. Weltkrieg in Griechenland.
Die ewige Suche nach der Heimat
«Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΡΘΗΚΕ»
Anhang der auto­bi­ografis­chen Erleb­nisse der Autorin wird der All­t­ag als Gas­tar­beit­er in Deutsch­land lebendig.
Tragikomis­che Szenen aus dem Leben der Migranten
«ΚΟΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ»
The­ater­stück mit 5 ver­schiede­nen Szenen aus dem All­t­ag ein­er Gastarbeiterfamilie.

LEBENSWEGE «ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΡΙΖΩΣΑΝ»
Zeug­nisse griechis­ch­er Ein­wan­der­er in Deutsch­land von Anfang der 60er Jahre bis heute. 

ELENI Tex­tauss­chnitt „..Mein Leben gle­ich einem Fluss, der in Kampf ums tägliche Über­leben in der Fremde vor­bei floss mit dem Traum von der Rück­kehr in die Heimat — nach Griechen­land. Dor­thin, wo meine Wurzeln waren, meine Ver­wandten, meine Fre­unde. Mit dem Herzen immer zweigeteilt und mit einem Kof­fer in der Hand, habe ich auf diese Weise durch 40 Jahre hin­weg mein Leben ver­bracht. Ein Leben zwis­chen zwei Hei­mat­en und mit schmerzhaften Trennungen…“

VASSO CH. Tex­tauss­chnitt “Wir waren nur fünf Jahre in Deutsch­land von 1971 bis 76. An Deutsch­land erin­nern wir uns heute als das Land, das uns die Möglichkeit gab zu arbeit­en, son­st an nichts anderes. Wir woll­ten nicht länger bleiben, weil wir unsere neun­jährige Tochter bei mein­er Mut­ter zurück­ge­lassen hat­ten, inzwis­chen war sie vierzehn und wir mussten uns entschei­den, ob wir sie zu uns holen oder zurück­kehren soll­ten. Wir zogen es vor zu gehen.”

STELLA T. Tex­tauss­chnitt „Ich arbeit­ete 15 Jahre Akko­rd, den “langsamen Tod”, wie ein Sprich­wort sagt, weil Akko­r­dar­beit mein­er Mei­n­ung nach tat­säch­lich so etwas wie ein langsamer Tod ist. …“ „…Meine Schwiegertochter ist Deutsche, wir leben in einem haus außer­halb Thes­sa­lonikis und ich liebe sie mehr als ich es son­st getan hätte, weil ich weiß, was es heißt, fern von der Heimat zu leben und keine Ver­wandten und Freude zu haben.…“

EFTICHIA Z. Tex­tauss­chnitt “Ich bin in München geboren… … Ich wuchs also in ein­er zweis­prachi­gen Umge­bung auf, in der meine Grup­pen­zuge­hörigkeit ziem­lich klar war: Ich gehörte zu den griechis­chen Emi­granten Deutsch­lands. Für die Deutschen war ich das Kind der griechis­chen Gas­tar­beit­er, für die Griechen war ich die fremde Deutsche. Ich saß je nach Lage zwis­chen zwei sich bekämpfend­en Fronten…”

SOFIA P. Tex­tauss­chnitt ” …Man hat mich ver­mit­telt. Inner­halb von drei Tagen war alles geregelt. Wir lern­ten uns am Mittwoch ken­nen und am Son­ntag heirateten wir und nach vier Tagen ging er wieder nach Deutschland…”

FOTINI M. Tex­tauss­chnitt “Ein­er der schön­sten Momente, die ich in Deutsch­land ver­brachte, war meine Zeit in der The­ater­gruppe. Ich werde immer die schö­nen Reisen, die wir gemacht haben, in Erin­nerung behal­ten. Wir haben dadurch viele schöne deutsche Städte ken­nen gel­ernt und unvergessliche Stun­den auf der Bühne erlebt.”

ELENI S. Tex­tauss­chnitt “Ich würde gerne bess­er die Sprache beherrschen, aber am Anfang hat­ten wir kaum Kon­takt mit den Deutschen und sprachen daher auch kaum Deutsch. Jet­zt, in let­zter Zeit, haben wir einige deutsche Fre­unde… Jet­zt, wo ich ehr ver­ste­he, was man mir sagt, gefall­en sie mir viel mehr. Wenn man die Sprache nicht spricht und die Leute nicht ver­ste­ht, glaubt man, sie seien nicht fre­undlich und höflich. Jet­zt habe ich meine Mei­n­ung geändert.”